Estafette: Zweten in de bergruimte

Terwijl Greg Van Avermaet, Philippe Gilbert en Olivier Naesen om de beurt hun deel van het kopwerk doen, kijk ik vanaf de laatste plaats niet aflatend naar hun ruggen. Het is vrijdag en ik zit in de kopgroep van de E3-prijs. Wie slaat zijn beurt over? Wie heeft de beste benen?

Twee dagen later maak ik deel uit van de vroege vlucht in Gent-Wevelgem. Ideaal: zo kan ik het nerveuze gedoe en de valpartijen in het peloton ontwijken en relatief op het gemakje de Baneberg oprijden en de vele toeristische trekpleisters langs het parcours - veelal soldatenkerkhoven van de Eerste Wereldoorlog - meenemen. Desalniettemin geef ik er nog voor de eerste beklimming van de Kemmelberg de brui aan. De andere hoogtepunten van de koers en de Groote Oorlog kijk ik vanuit de zetel, met de benen omhoog.

Is dit zo een column waarin de auteur plots uit zijn droom ontwaakt, hoor ik u al zuchten. Het antwoord is neen, of - om volledig te zijn - niet helemaal.
Wat is er aan de hand?

Onlangs stuurde een vriendin via WhatsApp een filmpje van haar vriend, mijn fietsmakker, die op zijn gloednieuwe rollen aan het rijden is. Het tafereel steekt mij de ogen uit: dat wil ik ook, en snel!

Diezelfde dag nog begin ik een zoektocht op internet. Je hebt vandaag veel verschillende soorten fietstrainers die het toelaten om met de racefiets in de huiskamer te fietsen, waarbij je je ontwikkelde snelheid, hartslag, trapfrequentie en wattage kunt aflezen van een boordcomputer. De meest ingenieuze systemen zijn verbonden met de computer en/of het internet, waardoor je meefietst in een virtueel peloton op de televisie. In Nederland vond onlangs zelfs het eerste Nederlands Kampioenschap thuisfietsen plaats. Helaas ben ik niet rijk en lijkt dat soort snufjes me toch wat overdreven.

Zoals bij al mijn fietsgerelateerde aankopen vraag ik het advies van mijn vader. Die weet te vertellen dat er bij mijn grootouders nog een oude fietstrainer moet staan, waar mijn vorig jaar helaas overleden grootvader weleens gebruik van maakte.

Wanneer zou mijn grootvader het laatst op de rollen gereden hebben? Dat moet een hele poos geleden zijn. Zijn fiets had hij gekocht van Eddy Schepers, de uit Drieslinter afkomstige meesterknecht van de Ier Stephen Roche, die in 1987 zowel de Giro als de Tour won. Bij de liefhebbers won de beloftevolle Schepers zelf het Belgisch Kampioenschap en de Ronde van de Toekomst.

Nadat mijn grootmoeder de rollen minutieus heeft gepoetst, brengt mijn vader ze naar Brussel. Je moet niet vragen: ik heb een heel lieve familie.

In de bergruimte tussen de muur, het logeerbed en enkele stoelen voor als er eens veel bezoek is, kruip ik op de fiets. De fietstrainer maakt een hels kabaal, maar de rollen werken naar behoren. En zolang de buren niet komen klagen… Ook al kan ik via de computer de weerstand aan het wiel niet verhogen om zo een Ardennenklassieker te stimuleren, door hoger te schakelen en mijn verbeelding te gebruiken, geraak ik al een eind ver.

Tijdens het peddelen denk ik aan Jean Nuttli. Op zijn negentiende weegt de pappige Zwitser nog 125 kilogram. Op school is hij geen uitblinker en veel vrienden heeft hij niet. Uit bezorgdheid en om haar zoon een hobby te verschaffen, koopt zijn moeder hem een dure racefiets. Op zijn eerste trainingstochtje in de buitenlucht wordt Nuttli uitgelachen. Daarom begint de Zwitser thuis te trainen.

De Nederlandse journalist Frank Heinen heeft zijn verhaal mooi opgeschreven. “Iedere morgen sjokt hij naar boven, naar zijn zolderkamer, waar een bestofte hometrainer staat. Het enige wat hij dat jaar ziet, zijn z’n eigen bovenbenen als hij naar beneden kijkt en een poster van de feestband The Piccadily’s recht voor hem aan de wand.”
In 1997 wordt Nuttli elfde op het wereldkampioenschap tijdrijden. Het is het eerste en enige hoogtepunt uit zijn carrière.

Etterbeek 2017. Lambeets kijkt naar beelden van de koers en middels een snelle blik in de spiegel houdt hij zijn pedaalslag in de gaten. In de E3-prijs en Gent-Wevelgem moet hij de zege nog aan Van Avermaet laten. Maar dat is niet erg, de adelaar uit Linter heeft slechts één hoofddoel dit voorjaar: de 120 kilometer van de Ronde van Nijmegen op zondag 14 mei.

Freelancejournalist Ken Lambeets houdt van literatuur en van echte sporten