Meyrem Almaci (Groen) in A La Carte: ‘Zwaartepunt moet van de gemeenten naar het gewest’ 

Meyrem Almaci heeft aangekondigd dat zij in juni opstapt als voorzitster van Groen. In A La Carte pleit ze ervoor dat het zwaartepunt van de Brusselse gemeenten naar het gewest zou moeten verschuiven. Van dat standpunt wil ze zelfs haar Franstalige zusterpartij Ecolo trachten te overtuigen.

Meyrem Almaci heeft aangekondigd dat zij in juni opstapt als voorzitter van Groen. Ze is tot dan haast elke dag in Brussel, want het hoofdkwartier van Groen bevindt zich nabij het Barricadenplein. Maar kent ze Brussel goed?

Brussel is de stad waar ik heel graag verdwaal. Ik kom in Brussel voor interviews en gespreksavonden, bijvoorbeeld met de Turkse en andere allochtone gemeenschappen, maar ook met onze Brusselse vrienden van Groen en Ecolo. Door de jaren heb ik Brussel wel leren kennen. Als ik verdwaal, merk ik hoe snel ik me daar eigenlijk thuis voel in die verschillende, bruisende wijken.

U weet dat er waarschijnlijk na de komende verkiezingen weer een staatshervorming zal aankomen. PS-voorzitter Paul Magnette wil een systeem van vier gelijkwaardige gewesten. Hoe denkt u daarover?

Ik ben eigenlijk voorstander van meer dan vier. We zien met corona en de klimaatcrisis, die ook een veiligheidsprobleem is geworden, dat je op federaal niveau coördinatie nodig hebt. Dus pleit ik ook voor een sterke federale overheid.

Het voordeel van het Brussels gewest is dat het de nabijheidspolitiek kan combineren met efficiëntie. Tegelijk vind ik dat het zwaartepunt van die gemeenten naar het gewest moet verschuiven. Wij pleiten bij Groen voor één politiezone. Misschien moet je zelfs sommige grenzen van de gemeenten durven herbekijken. De vraag is: hoe zorgen we ervoor dat we de dienstverlening aan de Brusselaars zo goed mogelijk kunnen organiseren?

In Antwerpen zijn er districten, in Parijs arrondissementen, in grote steden in Amerika heb je ook iets dat de nabijheid organiseert. Maar de grote beslissingen worden wel op een hoger niveau genomen. En dat zou dan het Brussels gewest kunnen doen. Zo kijken wij naar Brussel. En dat is fundamenteel anders dan sommige machtspartijen.

Het probleem is dat uw zusterpartij Ecolo, en alle andere Franstalige partijen, daar zeer kritisch over zijn. Zij blijven bij de negentien gemeenten zweren. Ecolo heeft zelfs burgemeesters in Elsene, Vorst en Watermaal-Bosvoorde.

E zijn dingen waar we van mening verschillen, maar het is pas door goed samen te werken dat je stappen vooruit kan zetten. Wij zitten niet in een Franstalig tegen een Nederlandstalig kamp. Ik geloof dat de geesten gerijpt zijn bij alle groenen en er een evolutie nodig is.

Maar zijn we het over alles eens? Het feit dat je elkaar zo goed kent en vertrouwt, maakt dat je samen een oplossing vindt.

Ook over het onverdoofd slachten nemen Groen en de Brusselse Ecolo verschillende standpunten in.

Bij Ecolo is dat een heel moeilijk punt, maar ook bij verschillende andere Franstalige partijen. Dat heeft natuurlijk te maken met de stad zelf. Er zit een zekere electorale logica achter. Ik heb een positie ingenomen als iemand met allochtone roots, met mijn Turkse achtergrond. Ik ben op mijn zestiende vegetariër geworden. Ik merk dat het debat bij Ecolo nog aan de gang is en dat er verschillende meningen zijn.

Op 16-jarige leeftijd bent u niet alleen vegetariër gewonnen, maar u bent ook opgehouden met een hoofddoek te dragen.

Ik heb als kind. In de lagere school heb ik Koranles gevolgd. Ik heb daar de Koran in het Arabisch gelezen en op een bepaald moment ben ik de Turkse vertaling beginnen lezen. Ik was twaalf, dertien jaar. In die Turkse vertaling las ik ook de voorschriften voor mannen, hoe zij zich moeten kleden. Die voorschriften waren nog strenger dan voor vrouwen. Er staat ook in dat je als vrouw en als mens niet te opvallend moet gekleed zijn. Een Turkse filosoof zegt: “Je moet eruitzien zoals je werkelijk bent of zoals je je voelt.”

Maar met die hoofddoek viel ik net op. Ik zat op een meisjesschool als enige met een hoofddoek, samen met de zuster-directrice die in vol habijt was. Wij waren de twee meest opvallende figuren op die school.

U zou een rolmodel kunnen zijn omdat, als je geen hoofddoek draagt, dat niet wil zeggen dat je niet gelovig bent.

Juist! Maar waarom heeft een deel van die gemeenschap het zo moeilijk? Ook in de wijken waar ik woon zie ik dat er sprake is van sociale drang, ook als het gaat over ‘Halal’ om één voorbeeld te noemen.

Ik merk dat veel brugfiguren moe zijn. Dat ze zich soms in het hoekje geduwd voelen. Ik heb een zus die wel een hoofddoek draagt. Wat telt, is wat er in je hoofd omgaat. Ik zal mij altijd inzetten voor mensen die onderdrukt worden. Emancipatie kan je niet afdwingen. Zeker als het dan gaat over vrouwenrechten, wordt er vreemd genoeg vaak over de hoofden van de vrouwen zelf gepraat.

Wij hebben in Brussel de jongste jaren moeilijke momenten gehad met jongeren, vooral met een Marokkaanse achtergrond die in conflict zijn met de politie. Anderzijds hoor je zelden van moeilijkheden met Turkse jongeren.

Daar ken ik te weinig van. Ik merk wel dat er een enorme kloof bestaat tussen politie en jongeren. Op een bepaald moment kom je zo in een soort van stellingenspel terecht.

Het is bekend dat jongeren met een diploma van hoger onderwijs en een allochtone achtergrond dikwijls slechter aan de bak komen dan iemand met een autochtone achtergrond. Toch zeg ik tegen de jongeren: je moet voor dat diploma gaan omdat dat jouw kansen vergroot en het helpt om een bredere blik op de wereld te hebben.

Ik ben iemand die zelf het advies heeft gekregen om naar het beroepsonderwijs te gaan, voor snit en naad. Ik moest verdomd hard werken om hier te geraken. Dat is niet altijd gemakkelijk, maar vanuit die strijd kan je andere jongeren wel inspireren en een rolmodel zijn.