Column: Brangelina, bitches!

BRUZZ-muziekjournalist en ontregelde trendspotter Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. Hij heeft er nu al spijt van.

Adele droeg deze week een concert in New York op aan Brangelina. Laat die zin even uw grijze massa penetreren. U las 'm vast in een kwaliteitskrant naar keuze. Want Brangelina is gesplit. Brad Pitt en Angelina Jolie verruilen hun Gelofte voor het swingende vrijgezellenleven. Een aardverschuiving in de showbizz, weet de gespecialiseerde pers zoals alleen de gespecialiseerde pers dat kan weten.

Couldn’t care less. Ransel me herhaaldelijk af met roestige prikkeldraad, laat me in strakke latex en met tepelklemmen achter in het Antwerpse schipperskwartier, leg me desnoods onder de Rohypnol bij Arno in bed EN DAN NOG KAN HET ME GEEN R**T SCHELEN. Brangelina was een kwalijk symptoom van een totaal ontspoorde 21ste eeuwse showbizzobsessie die zelfs de intelligentsia te onpas aanwendt om haar suffe aura een misplaatste snuif glitter en glamour te verlenen.

Met Corey Feldman konden we tenminste lachen de voorbij week. De voormalige Amerikaanse kindacteur (bekend van The Goonies, Stand By Me en het heerlijke The Lost Boys) fleurde de talkshow The Today Show op met een aan Michael Jackson schatplichtig popnummer en bijbehorende hyperkinetische danspassen die social media-trollen hun boner van de week bezorgden. Even dacht ik dat Feldman ons op briljante wijze bij de neus nam zoals Joaquin Phoenix dat zes jaar geleden deed in de fake-documentaire I’m Still Here waarin de acteur hiphopambities veinsde.

Maar nope, Corey méént het. In een soort 'recht van antwoord’ voor de camera’s bekende hij gekwetst te zijn door de venijnige Twittercommentaren op zijn act. Bovendien onderstreepte hij dat zijn muziekcarrière al sinds 1989 een niet nader omschreven vlucht neemt. U en ik bewaren zijn elfendertig albums uiterààrd in onze iTunesbibliotheek tussen Feist en Field Music, quoi. Goeie marketingstunt anders wel. Maar, for the record, Corey-boy: the song sucked balls.

Dat kan niet gezegd worden van Leonard Cohens nieuwe single. 'You want it darker’ heet het liedekijn. Darker? Wat, was 'Skeleton Tree’ niet donker genoeg soms? En krijgen we na die (weliswaar overrompelende) worp van Nick Cave misschien iets luchtigers op ons bord om de herfst enigszins gezwind tegemoet te kunnen dartelen?

Iets van Adele, ik zeg maar wat, hoewel ik nog steeds wat onpasselijk word van haar als popsong vermomde klompendans 'Send my love (to your new lover)’. Er zijn grenzen aan mijn allesverslindende liefde voor Ierse jigs.

Zie ik u dit weekend op het Bozar Electronic Arts Festival? De hoogmis van de ultradigitale klankmanipulatie. Een feest van trommelvliesverbrijzelende sinustonen en spijsverteringsontregelende subbassen. Hoe verjaag ik anders het bijtende Spleen waarmee de split van Brangelina mij heeft opgezadeld?

Afspraak in het donkerste hoekje aan de bar. U herkent mij aan de schuwe muziekjournalistenblik en het pseudo-intellectuele strijken van de hand over de kin. Yep, ’t Is een riskante job maar iemand moet ‘m doen. Yippee-ki-Yay, motherfucker.