Column: Pussies Against The Machine

BRUZZ-muziekjournalist en alom begeerde Snapchatbimbo Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. Bij voorkeur vanuit zijn door BRUZZ betaalde jacuzzi. Hey, life's not fair, live with it.

Mijn voorspellingen voor 2017? De Apocalyps en de overwinning van het Ultieme Kwaad.
Oh, sorry, u bedoelt: op muzikaal vlak? De terugkeer van de protestsong. Althans, zulks lees ik hier en daar in kwaliteits -en andere kranten. Bon, als God en Klein Pierke beweren dat de popmuziek van 2017 behoorlijk politiek getint zal zijn, kan ik mij alleen maar afvragen wie de stormtroepen zal leiden?

Kendrick Lamar misschien, een weliswaar wijze ziel die twee jaar geleden toch vooral voor de Afro-Amerikaanse zaak opkwam? Toegegeven, door zijn identiteitscrises en beteugelde furie schemerde toen al een universele onvrede, dus wie weet. Beyoncé misschien, wier 'Formation’ een opvallend risky statement was voor een steenrijk popicoon (nu ja, het zal ongetwijfeld een ingecalculeerd risico zijn geweest - noch Queen B, noch haar entourage is gek)? Maar de vermeende rebellie die haar album uitstraalde was me toch een tikkeltje te esthetisch verantwoord.

Als sluwe volksmenners genre Donald Trump en Marine Le Pen al een impact zullen hebben op de songs die U en ik straks zorgeloos zullen meefluiten in de douches van ons strafkamp, mag er wel eens Een Stem opstaan die die liedekijnen ten berde brengt. Op Dylan moeten we niet rekenen, die is te oud en spreekt de stemgerechtigden van morgen niet aan. Prince en Bowie zijn aan het pingpongen in het Walhalla, Cohen zit bij Boeddha op schoot. Wie zal de jonge muziekfan diets maken dat "something wicked this way comes”? Maroon 5? Ed fucking Sheeran? James Cunt?

Okee, het extreemlinkse, totaal van de pot gerukte ravecombo The KLF zou volgende zomer met 'iets’ op de proppen komen. The KL…wie? Zoek het op. Informeer je, for fuck’s sake. Google en YouTube liggen op braakafstand. Anno 2017 heb je geen excuus meer om ergens niet van op de hoogte te zijn.
Soit, wie herinnert zich The KLF nog? Wanhopige ninetiesnostalgici. Case closed.

Hey, misschien keert Rage Against The Machine terug uit de trollengrotten waar het communistische zootje zich opsloot toen zijn formule niet langer als zoete broodjes over de toonbank ging. Gewéldige band, daar niet van, maar waar waren de boys toen George Bush Jr. de wereld om zeep hielp? Ja, krijsen en tieren tijdens de Bill Clinton-jaren, dat konden ze wel. En die korte reünie tijdens Obama’s eerste ambstermijn? Nou, jongens, da’s durven met zo’n bloeddorstige presidenten aan het roer van jullie land. Mja, qua timing was RATM toch altijd een beetje…mèh.

Geef toe, je wil Rage Against The Machine wél zien opduiken in de hitlijsten wanneer FuckFace Von Clownstick het oval office betreedt? Ik denk dat zijn gretige Twittervingertjes overuren zullen kloppen.
Tja, wie zal de tere sneeuwvlokjes die morgen minister, journalist of euh... Instagram influencer worden een wake up call bezorgen?

Een horrorbeeld trekt aan mijn geestesoog voorbij: Dimitri Vegas & Like Mike in een T-shirt van Che Guevara. De revolutie gevangen in een champagne shower.
Tuurlijk, ik ben opgetogen wanneer iemand als Stijn Meuris tegen de schenen schopt van een vastgeroest establishment. Maar kunnen er dan NU alsjeblieft millennials opstaan die krèk hetzelfde doen? Of zijn jullie allemaal pussies?
(U weet toch wat Trump met pussies doet?)

"Yes I know my enemies / They’re the teachers who taught me to fight me / Compromise. Conformity. Assimilation. Submission. Ignorance. Hypocrisy. Brutality. The elite / All of which are American dreams!”
Ik geef toe: 't is silly maar 't bekt nog steeds lekker.