Column: Oogwenkje

BRUZZ-muziekjournalist en ontregelde trendspotter Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. Hij heeft er nu al spijt van.

Mijn liefde voor radio ontsproot op een regenachtige zaterdagnamiddag ergens in de staart van de jaren tachtig, het decennium waar Reagan en Thatcher vrolijk kervend en hakkend doorheen hobbelden, als een dolle kleuter met een aardappelmesje.

Pump Up The Volume was op de Nederlandse televisie, een eightiesfilm die u en mij vandaag ongetwijfeld een lachstuip bezorgt omdat ie zo knullig en hopeloos gedateerd oogt. Toen, schoorvoetend voor de drempel van de nineties, schoot mijn tere schooljongetjesziel in de fik bij het horen van acteur Christian Slaters antiautoritaire slogans. Hij was Mark, een jongen die een amateuristische piraatzender bouwt in de kelder van het ouderlijk huis en die met een oproep tot ongehoorzaamheid en individualisme zijn conservatieve schooldirecteur en leerkrachtenkorps tegen zich in het harnas jaagt, met een klopjacht tot gevolg. De kids vinden zijn pseudorevolutionaire tirades echter te gek en proberen hem uit de klauwen van het op wraak beluste establishment te redden. Fuck yeah. Meer had ik toen niet nodig: ik zou later ook radio gaan maken.

De muziek die Slaters personage in zijn radioshow draaide, kieperde mijn wereld om. The Beastie Boys, The Descendents ('Wienerschnitzel!’), Ice T, Sonic Youth, The Pixies: daaaaamn, wat een soundtrack. Eén nummer is voor altijd blijven hangen, de song waarmee Slater religieus elke aflevering van zijn radioshow begon, terwijl hij onrustig naar de microfoon staarde: 'Everybody knows’ van Leonard Cohen. Wrang, toch? Je ziedende oproep tot verandering aftrappen met een song die zegt dat het toch allemaal niks uitmaakt?

Was het de radeloosheid van die daad die Leonard Cohens liedje voorgoed in mijn geheugen brandde? Misschien. De Canadese bard leefde toen al in een stoffig achterkamertje in m’n hoofd, wat ongemakkelijk behuisd. 'Chelsea Hotel #2’, 'Take This Waltz’, 'First We Take Manhattan’ en 'Dance Me To The End Of Love’ kende ik van op Radio 2, in die tijd een behoorlijk avontuurlijke radiozender. Ik ben dus met Cohens asgrauwe lyriek op een nogal ongewone, vrij onnozele manier in aanraking gekomen. Via een cheesy tienerfilm, ergens in een druilerig seizoen waarin George Bush Senior likkebaardend ontwaakte uit een natte droom waarin hij Irak binnenvalt.

Het regende ook in één van de verlaten zijstraten van de Koningsstraat vorige woensdagavond, luttele uren nadat Hillary Clinton haar nederlaagspeech had afgerond. Een half uurtje voor soulmadam NAO aan haar concert in de Botanique begon, zat ik in m’n auto naar het stuur te staren. Doe ik wel vaker: opzettelijk te vroeg naar een concert rijden om bij valavond een oogwenkje te mijmeren over mijn en uw vergankelijkheid. Graag gedaan hoor. Ik word er vooralsnog niet voor betaald.

Genadeloze slagregen op de voorruit. Cd’tje op. In dit geval de nieuwe platen van Charlie Haden en Takuya Kuroda. Jazz voor de gekneusde ziel.
Wat vertel ik mijn zevenjarige dochtertje nu Fuckface Von Clownstick tot president is verkozen (dankjewel voor die nickname, Jon Stewart)? Dat ze mag zijn en worden wie en wat ze wil maar daar vroeg of laat voor zal worden afgestraft? Dat de mens in zijn kern boosaardig is?

Goeie timing om er vanonder te muizen, dat wel, Leonard. Aleppo, I.S., Brexit, de laatste maanden van Obama, Bowie weg, Prince weg, Muhammad Ali weg, een juichende Marine Le Pen. 2016 suckte in die mate dat zelfs een boeddhist er de brui aan geeft.

„Everybody knows that the dice are loaded / Everybody rolls with their fingers crossed / Everybody knows that the war is over / Everybody knows the good guys lost / Everybody knows the fight was fixed / The poor stay poor / The rich get rich / That’s how it goes / Everybody knows.

Volgende week weer met opgeheven vuist? Beloofd.