Column: Bump!

BRUZZ-muziekjournalist en ontregelde trendspotter Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. Hij heeft er nu al spijt van.

Halloween staat voor de deur. Mijn 7-jarige dochtertje wil zich verkleden als Freddy Krueger, maar dat vind ik er toch nét een beetje over. Een doordeweeks hinkelspelletje op de speelplaats wordt toch snel een bloederig boeltje met zo’n handschoen vol scheermessen, quoi.
Geintje. Ik gok dat ze voor een heksenvermomming gaat of als voodoopriesteres. Dat lappenpopje vol naalden dat papa moet voorstellen is er alvast klaar voor.

Halloween is voor bovengetekende hét excuus om mijn omgeving (lees: mijn Flageycollega’s) lastig te vallen met mijn fascinatie voor horror. Ho maar, beste tegenpruttelende cinefiel met die ananas in je anus! Rustig aan! Ik heb m’n Kieslowski en m’n Pantserkruiser Potemkin al lang achter de kiezen én ik ken mijn Godard (dankuwel, filmdocenten van het RITS). Maar als de gure novemberwind de ogen doet tranen en de sinussen vol bloed pompt, open ik het liefst de voordeur voor met kettingzagen zwaaiende maniakken, psychopaat-clowns, cenobieten met spijkers in hun schedel en “things that go bump in the night”. Elk z’n meug.

Over macabere freaks en toverkollen gesproken: Lady Gaga bracht deze week een nieuwe plaat uit. Mijn verdict? Mèh. Ligt de jongste generatie popfans trouwens nog wakker van Gaga? Stilistisch wijkt haar dramatische elektropop vol countryschmalz drastisch af van het spul waar de jongste trendspotters tegenwoordig op kicken. Mij deed Gaga’s overspannen Eurovisiepop altijd wat denken aan een in Amerikaanse glitz ondergedompelde variant van Kate Ryan. Gewild cheap, beetje Johnny. Veel minder inventief dan wat de producers van pakweg Rihanna of Robyn fabriceren. Visueel-esthetisch was Gaga dan weer wél interessant: totaal bonkers qua wardrobe malfunctions en vindingrijk in haar videoclips. Hoewel ze er bij momenten wel érrug gretig te leen ging bij Floria Sigismondi (check haar clips voor Marilyn Manson en voor Bowie!).

Soit, niks tegen Gaga, maar de nieuwe Madonna is ze niet. Laat staan de oude.

Laten we het liever hebben over hiphop, het vermaledijde muziekgenre dat onder mijn poriën huist sinds ik in ’86 voor het eerst LL Cool J. hoorde op de FM-band. “My radio, believe me, I like it loud / I'm the man with a box that can rock the crowd / Walkin' down the street, to the hardcore beat / While my JVC vibrates the concrete”. Als u zich afvraagt waarom ik voor een radiostation werk, there’s your answer.

Hiphop dus. Volgende week maandag spring ik de AB binnen voor een rondje Death Grips: hardcorepunk op een kapotte hiphopbeat. Want Afro-Amerikanen mogen verdomme toch ook eens lekker moshen, of wa? Het hoeft niet altijd de funky chicken te zijn.

Oh, A Tribe Called Quest – de Beach Boys van de hiphop, zeg maar – brengt volgende maand een nieuw album uit. Hadden we niet zien aankomen, vooral omdat oprichtend groepslid Phife Dawg in maart van dit jaar naar de Eeuwige Hood verkaste. Het eerste album in achttien jaar. Mijn homies van weleer huilen vast tranen van geluk. Het is niet omdat je een baggy broek draagt dat je nooit eens een lekker potje mag janken.

Landen eveneens in november en dan nog wel in ons eigenste Flageygebouw: de Red Bull Elektropedia Awards en hun kleurrijke ceremonie. Also known as: de enige dance –en elektronicaverkiezing die er écht toe doet. Wat, u dacht toch niet dat ik de DJ Mag Top 100 ernstig neem? Leuk voor al die blitse patsertjes van wie ik hoop dat hun privéjet nooit zonder brandstof zal vallen, ja, maar een klare kijk op het dance-fabricerende universum biedt laatstgenoemde poll hoegenaamd niet.

Nee, dan liever de cutting edge-vibe van de Elektropedia Awards waar de toekomst van de popmuziek vervaarlijk davert en zindert. Hopelijk begeeft de fraaie traphal van Flagey het niet onder al die blieps en subbassen.

Things that go bump in the night? Met wat wodka erbij lukt dat vast prima.