Column: Hineni

BRUZZ-muziekjournalist en ontregelde trendspotter Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. Hij heeft er nu al spijt van.

Dooddoenertje om mee te beginnen? Welaan dan. 2016 was een sadistische bitch van het type waarbij Ilsa, Wolvin Van De SS enigszins verbleekt. U, ik en onze favoriete hoofdstad werden het voorbije jaar afgeranseld dat het niet mooi was. Door die overspannen mietjes van terroristen, ja, door onze favoriete peuter Donald Trump en door parkeer –en mobiliteitsplannen die slechts met mondjesmaat naar een lichtje aan het einde van de tunnel leidden.
Hoe gingen we daarmee om? Meewarig, hoedanook. In kringen waar men zich angstvallig aan de politieke correctheid vastklampt, doemde bovendien een soort onfrisse hippiementaliteit op waarbij Eric ‘South Park’ Cartman vast schuimbekkend tilt zou slaan.

Lieden die ik al heel mijn leven ken als vileine cynical bastards, niet vies van een geut sarcasme, wilden mij diets maken dat cynisme en zwartgalligheid tout court in tijden als deze toch wel heel kinderachtig en contraproductief zijn. Misschien. Wellicht. Alleen moet bovengenoemd type schoenmaker bij z’n leest blijven. Ricky Gervais gaat toch ook niet plots met Mel Gibson knuffelen? Bill Hicks zou ook nooit spontaan een toast hebben uitgebracht op het nobele beroep van de marketeer. Wouter Deprez kruipt ook niet hitsig likkenbaardend met Joke Schauvliege tussen de lakens. Stick to your shit, zeg ik dan. Grow a pair. Spui dat gal, als het je hoofd en je hart tenminste lichter maakt. Ik zag in 2016 teveel zelfverloochening onder het mom van een intellectuelerige hang naar tandenloze oudemannenwijsheid.

In de popmuziek legden wijze oude mannen dan weer massaal het loodje. “Hineni, hineni / I’m ready my lord.” Cohen en Bowie leken er klaar voor, Prince niet. De Man Met De Zeis slingerde zijn slagwapen hysterisch hinnikend in den ronde en trof ook Sharon Jones, Leon Russell, Phife Dawg van A Tribe Called Quest, Maurice White van Earth Wind & Fire, Lemmy Kilmister van Motörhead, P.funk-meester Bernie Worrell, Alan Vega van Suicide, Sir George Martin en een heel regiment andere muzikanten voor wie het nog te vroeg was.
Yessiree, 2016: U kon er wat van. En waartoe diende al dat gemoord?

Wilden de geinponems die vanop de Olympus ginnegappend op ons neerkijken wat ruimte scheppen voor een volgende generatie muzikale genieën? Briljante songschrijvers, grensverleggende producers, genre-overschrijdende visionairen en technisch briljante instrumentalisten (en liefst dat alles tegelijk!) die de popmuziek van de volgende dertig jaar op kordate wijze zullen hertekenen? De ultieme architecten van het Geluid Van Morgen? Bedenkers van nieuwe muzikale talen die mainstream én underground voorgoed van een nieuw smoeltje zullen voorzien?

Nou, dan mogen ze ons meteen hun lijstje met potentiële kandidaten voorschotelen. Wie, o eerbiedwaardige goden, heeft het genoegen in navolging van Prince en Bowie de cultuur van morgen tot het jaar 2047 regenboogkleurig te verven? Het nimfje dat zich The Weeknd noemt? Het pathetische kalfje dat Drake uitbeeldt? Of het huismoedertje dat zichzelf Aretha Franklin waant maar voor eeuwig en altijd slechts Adele zal heten?
Rustig. Diep ademhalen. Zen blijven, maant een willekeurige beaat voor zich uit starende geitenwollensokkenyup me aan.

Eat me, Obi-Wan Kenobi. Ik wil in 2017 briesen en bijten, spotten en spuwen. Desnoods naar het behang in de woonkamer. Hippies, sneeuwvlokjes en teddyberen mogen nú in hun broek doen.

(In een keldertje in Chicago plugt op dit moment een 16-jarige schoolverlater zijn gitaar in een laptop waarop een zelfontwikkeld softwareprogramma draait. Hij drukt op ‘enter’ en hoort een voorheen totaal onbekende klank die de basis zal vormen voor zijn eerste demo. Voor 2017: geen mens zonder hoop)