Column: Tussen twee foyers

BRUZZ-muziekjournalist en ontregelde trendspotter Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. Hij heeft er nu al spijt van.

“Izit cuz I is black?” (Ali G)

Ik ben moe want het was een zware werkweek. Desalniettemin laat ik haar mij aanklampen in een hoekje van de foyer. Als ze lacht, ontbloot ze een rij hagelwitte tanden. Een glas wodka-tonic in haar hand. Een avondjurk zo strak dat ze als een dwangbuis moet aanvoelen. „Mijn brothers en sisters domineerden de Awards”, zegt ze. Volgend jaar wil ze er ook eentje winnen. Een Red Bull Elektropedia Award. Haar hiphopproject staat nog niet op punt. “Mag ik je een demo sturen als ik mijn track af heb?”

We hangen in de traphal van Flagey, tussen twee foyers. Het feestvierende volkje knispert en suddert in een schijnbaar verzengende achtergrond. Half één 's nachts, negende glas. Ze vindt de nieuwe van A Tribe Called Quest iets voor blanke boys, zegt ze. Niet black genoeg. Ik moet lachen en ze vraagt waarom. ‚Omdat ik te oud ben voor dit soort discussies’, zeg ik. Ik vermoed dat ik wat flauw glimlach. Daar moet ze van fronsen.
“Oh en je vindt het pietenpact vast ook bullshit”, sist ze plots, toch een stuk nijdiger dan ik van haar verwacht. Nu ja, ik ken haar niet. Heb 'r amper twee uurtjes geleden ontmoet.

Of ik me wel bewust ben van m’n white privilege, vraagt ze. Vijf aardig beschonken industry people stommelen langs ons heen, richting uitgang. Verfrommelde kostuumhemdjes. Uitgelopen mascara. Pupillen als zwarte knikkers.
Of wij een koppel zijn. We zouden anders wel een schattig koppel zijn. Ze trakteert het kransje verlopen whities op een giftige blik. Ze proesten het uit en zwalpen naar buiten. "Jullie zouden je beter wat verdiepen in jullie koloniale verleden”. Ze bijt op haar lip. Ik leg mijn hand op haar schouder en vraag of ze nog iets van de bar wil.

Terwijl ik voor drankjes aanschuif, bedenk ik me op wat voor potsierlijke wijze ik mezelf tien jaar geleden zou hebben verdedigd. “Ik heb toevallig net The Black Power Mixtape bij Amazon besteld”. „Mja, die socio-culturele tegenstelling duidt Touré veel beter in zijn laatste boek.” “Fried chicken”. “Watermelon man”. “Don’t touch my hair”, dat soort clichés. Ik kijk even om en zie dat ze haar lipstick bovenhaalt. Ze ziet me en lacht weer die perfecte rij tanden bloot. Zou ik haar uitnodigen om samen naar Schoolboy Q in de AB te gaan kijken? Of provoceer ik dan alleen maar? En waarom moet ik me bezig houden met dat soort stompzinnige remmingen?

Een half uur later strompelen we langs de vijvers van Elsene, naar haar wagen. "Het is door de sufheid van blanke links-liberalen dat Trump aan de macht is kunnen komen”, doceert ze met een hese stem. Teveel gebabbeld, teveel gezopen. 'Zou je niet beter een taxi bellen?’, zeg ik.
'Zou jij me niet beter kussen?’ We omhelzen elkaar en ik zeg dat dat in dit leven niet gaat gebeuren. "I'll kiss you in a next lifetime”, parafraseert ze Erykah Badu en wandelt naar haar auto. 'Bel een taxi’, roep ik haar na.
Ze lost op in schaduwen. Ik ben mijn sjaal kwijt, besef ik als de vrieswind langs mijn kraag giert. Morgen slaap ik uit.