Column: Extra Stretch

BRUZZ-muziekjournalist en ontregelde trendspotter Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. Hij heeft er nu al spijt van.

Eerder deze week, na het concert van Bastille in de AB, scheurde ik door de Brusselse tunnels met withete noiserock die uit de speakers van mijn op Spaanse leest geschoeide bolide knalde. Voor de liefhebbers: het album 'L.Ron’ van Barkmarket, een kleinood uit '96. „I don’t like you / You’re too much like me”. Misantropische shizzle, ja. Vilein, sarcastisch en behoorlijk pissed off. Ik mis dat soort wild om zich heen schoppende, in het gelaat van het status quo brakende teringherrie. Unsane. Shellac. The Jesus Lizard. McLusky. Giddy Motors. The Icarus Line. Check it out, kids, maar koop eerst een pacemaker.

Vandaag lijkt niemand in de muziek of in de media nog verontwaardigd of oprecht boos. Bands en celebs hebben het te druk met het maken van schattige, al dan niet pseudo-mysterieuze selfies. Wat zijn we toch graag Twittergeniek. En we doen allemaal vrolijk aan product placement. Sans gêne.
Wat zegt u? Alweer een typische verzuchting van een zurige Generation X’er? Ach, eat my shorts.
Oh, bijna vergeten: Ik vind de nieuwe Extra Stretch-lijn van Durex om duimen, vingers en minder gemakkelijk te identificeren lichaamsdelen bij af te likken. Einde boodschap.
Mja, soms kan je je sponsors niet kiezen.

Zei ik dat ik noiserock nodig heb om een concert van Bastille te kunnen verteren? Min of meer. Niets tegen het doorsnee popsletje, maar na een concert moet ik naar huis kunnen scheuren met de antithese van de zopas live bewonderde artiest. Ga ik naar een concert van Beyoncé? Rij ik naar huis met Slayer. Elvis Costello in het Koninklijk Circus? Naar huis met Jay-Z. Fuck Buttons in de VK? George Michael in de auto. (zou je wel willen, hé George? Zeg, blijf eens van mijn versnellingspook.)
Iets met yin en yang, vermoed ik.

Er was de voorbije week genoeg Fraais om de ondraaglijke lichtheid van het bestaan mee te omzwachtelen. De nieuwe Bon Iver, bijvoorbeeld. Of het nieuws dat de Nick Cave-film 'One More Time With Feeling’ alsnog in de bioscopen zal worden vertoond, ook al werden u en ik voorgelogen dat die film slechts éénmaal zou worden vertoond, meerbepaald op 8 september in Kinepolis. Cave heeft lepe marketeers in dienst.
Nu ja, overrompelende visuele ervaringen zoals die Cave-docu zouden schaars zijn, beweert mijn dealer. Onevenaarbaar, naar verluidt. Anderzijds: dat werd ook over de allereerste aflevering van De Pak De Poen Show met de gebroeders Verreth gezegd.

Mag ik u een weekendtip geven? Zondagavond speelt de volstrekt onbekende maar daarom niet minder nobele JMSN (spreek uit als Jameson) in de AB Club. Justin Timberlake voor hipsters, zeg maar. Of Jamie Lidell voor iPhone-verslaafde millenials. Blanke jongen, zwarte stem. Beschikt over het potentieel om Een Grote te worden. Zal een blitzcarrière op zijn buik kunnen schrijven als het promoteam van zijn platenfirma niet snel uit z’n pijp komt. Ja-haa, ik mag dan een sikkeneurige Generation X’er zijn, een goeie moonwalk laat ik nooit liggen.

Feit: ik rijd die avond na het concert naar huis met Bon Jovi. „Cause I’m a cowboy / On a steel horse I ride / And I’m wanted / (Allemaal!) Dead or alive!!!”

Niets menselijks is mij vreemd.