Column: Locker room banter

BRUZZ-muziekjournalist en ontregelde trendspotter Sasha Van der Speeten laat elke week zijn vale licht schijnen over de pop- en showbizzactualiteit. Hij heeft er nu al spijt van.

Kunnen we het alsjeblieft níet over Bob Dylan hebben? Laat staan over de vraag of hij die Nobelprijs voor Literatuur verdient? Pretty please? Ik ken in mijn onmiddellijke omgeving niemand met economische noch emotionele belangen bij het ongetwijfeld errug correcte, waterdichte antwoord op die vraag. Dus wat zou het? Ah, en voor wie de heer Zimmerman op geheel zurige wijze uit het pantheon van de Literatuur wil weren, even dit: "Nicotine, valium, vicodin, marijuana, ecstasy and alcohol. C-C-C-C-C-Cocaine!" Voilá: Literatuur. Now go f**k yourselves. Oh, en - bijna vergeten - get a life.

Vrouwen. Dáár wil ik het over hebben. Meer bepaald de schrijnende afwezigheid ervan tijdens het concert van Holy Fuck in de VK, eerder deze week. Ja hoor, blond meisje dat met lichte tegenzin was meegetroond door haar op indienoise beluste boyfriend, ik heb je gezien. Zeker, apathisch starende vrouw in de groene anorak die ongetwijfeld een gloeiende hekel heeft aan hitparadepop: ik zag je. Jazeker, pintjes hijsende dames links en rechts, jullie stonden wel degelijk te heupwiegen op de bonkende ritmes van de band, als zonovergoten koren tussen ’t welig tierende kaf. Proficiat: jullie waren met zes. Zés. In een volle VK.

Vrouwen houden niet van alternatieve muziek, beweert Donald Trump vast. I beg to differ. De aan postrock, Berghaintechno of shoegaze verslingerde vriendinnen met wie ik al menig trommelvliesverpulverend Brussels avondje doorbracht, zijn zelfs niet op twéé handen te tellen. Maar, toegegeven, ik zie dat type te weinig op de concerten van alternatieve bands. Waarom niet? Omdat ze ‘s avonds een hip radioprogramma presenteren? Omdat ze zélf ergens met hun band moeten spelen? Omdat ze net op dat moment bungeejumpend het luchtruim verkennen onder de Kawaraubrug in Nieuw-Zeeland? Mogelijk.
Of willen ze zich liever na een harde werkdag in een warme sofa tegen hun man aanvlijen in plaats van in een donker, naar zweet en verschaald bier stinkend hol naar migraineverwekkende pokkeherrie te staan luisteren? Moeten ze de kinderen helpen met het huiswerk? Leggen ze thuis tijdens het avondje sushi van de Carrefour toch liever een plaatje van Coldplay op? Zou het?

Mijn liefde voor artistiek verantwoord lawaai is even groot als mijn hartstocht voor knapperige popsongs. U weet dat want u heeft mijn biografie gelezen. Hell, U volgt vast mijn Tweets op de voet, als waren het veesten van Confucius. U kijkt dus niet op als ik beken volgende maandag te willen binnenspringen bij het dubbelconcert van de r&b-iconen Mary J.Blige en Maxwell in Vorst Nationaal. Wedden dat daar nét iets meer vrouwen dan mannen zullen aanwezig zijn? Ehm, nee, daar lopen niet alleen blingbling-bimbo’s rond, mijnheer Trump. En dan nog, u zou vast niet klagen en er behoorlijk wat "locker room banter" voor over hebben, niewaar?

Tja, anno 2016 zuigt in zoete melodieën gedompelde, hitsig groovende, soulvol gezongen pop nog steeds gemakkelijker vrouwen aan dan - pak ‘m beet - de Japanse industriële noise van Merzbow dat doet. De bal is rond. Het gras is groen. Michelle Obama is een lekker ding. What else is new?

My point being? Geen punt. Dolle Mina’s mogen hun jeukende Twittervingertjes weer in hun schort verstoppen. Sterker: ik nodig hen uit om wat vaker met mij naar undergroundconcerten te gaan kijken. Er is immers niets zo stomvervelend als in een club tussen een bende naar goedkope deo ruikende, over balbezit en winkelhaken lallende Venten te staan, een bleek pintje in de hand, mijmerend over mijn vriendin die thuis op me zit te wachten en de dochters die vast hun eerste slaapje hebben gevonden.

Dames, laten we samen naar Parquet Courts in de Botanique gaan of naar Death Grips in de AB. Vooraf aan de bar gezellig kletsen over de kids, over die ene trut die hetzelfde kleedje aan heeft, over McDreamy, McSteamy en over de geweldige nieuwe plaat van Solange. En over al die intellectueel luie venten die vrouwen graag tot karikaturen herleiden.

BFFs forever. We zullen nét niet elkaars nagels lakken, quoi.
Okee…alleen die van de middenvingers dan.