Culinair ontdekt: Bidule

Bidule is dood. Het komt als een klap, 61 jaar is geen leeftijd om te sterven in ons vredevol en welvarend landje.

Philippe Bidaine, want zo heette hij voluit, was een figuur in de gastronomische kringen van België en Frankrijk. Ik leerde hem kennen tijdens onze studententijd, elk aan een vrije Brusselse universiteit. We zagen elkaar vaak, verenigd door onze liefde voor zingen, drinken en plezier maken (la guindaille in studententaal). Bidule was een opvallende verschijning, een kamerolifant: je kon niet naast hem kijken, hij was groot en woog naar eigen zeggen 134 kilogram. Daarenboven was hij beroemd om zijn grappige en scabreuze alternatieve teksten op bekende liedjes.

Philippe was niet die typische Franstalige Brusselaar. Zijn lagere school had hij in Blankenberge doorlopen, wat hem had behept met een uitstekende kennis van het Nederlands, inbegrepen West-Vlaamse tongval! Zijn middelbaar volgde hij in het Franstalige atheneum van Woluwe. Bidule was de zoon van welstellende academici. Zijn vader vond dat hij moest studeren, maar dat hij zich de eerste jaren mocht amuseren om later wijselijk te kiezen. Het werd een diploma communicatiewetenschappen, na tal van andere pogingen. Hij studeerde af na bijna tien jaar universiteit.

Toen ik terugkeerde naar Europa was hij algemeen journalist bij La Dernière Heure. Intussen was zijn aandacht voor de gastronomie alleen maar toegenomen, hij was kind aan huis bij Pierre Romeyer, Pierre Wynants en vooral Jean-Pierre Bruneau. Bij hen verfijnde hij zijn eigen kookkunst. Die chefs werden persoonlijke vrienden. Bidule had zoveel charme dat deuren voor hem opengingen. Op persconferenties, diners, tentoonstellingen, overal ging er een vibe door de zaal wanneer Bidule binnenkwam.

De zaak-Dutroux in 1995 was de druppel die hem liet kappen met de algemene journalistiek. Te hectisch. Hij werd onafhankelijk culinair publicist. Bidule kreeg een column in de DH, 'Les sauces de la vie', en hij schreef boeken, onder andere over 75 jaar Comme Chez Soi, maar ook over de keuken van Napels en van Griekenland …
Chefs kenden hem tot in Lyon en verder. En dan verlegde hij zijn aandacht naar Schotland. Hij reisde er vaak heen en was een ambassadeur van Schotse whisky's. Hij verscheen vaak in Highland dress en liet zich ook graag zo fotograferen.

Zo'n lijf, zo'n leven, dat kon niet blijven duren. Op een dag zei hij mij op een perstreffen: “Ik heb mijn auto verkocht. Je ziet mij altijd met een glas in de hand en een mens moet kiezen, drinken of rijden.” Daarna ging het bergaf, hij vermagerde zelfs. Maar tot onze laatste ontmoetingen straalde hij gezelligheid uit.
L'ami Bidule, je wordt zeer gemist.