Eind 2017, kort na het afwerken van An elephant sitting still, pleegde regisseur Hu Bo op 29-jarige leeftijd zelfmoord. Ook zonder die wanhoopsdaad zou het niet stil zijn gebleven rond zijn debuutfilm.
In een stervende mijnstad in het noorden van China beleven vier personages een nog kwadere dag dan anders. De hopeloosheid streelt hun gezichten, veel donkerder wordt het niet. En toch... Ergens moet een klein barstje een nauwelijks waarneembare lichtstraal doorlaten.
Het erkennen van de troosteloosheid is troostend. Hu Bo heeft zijn diep snijdende levenspijn (de zijne, die van het moderne China, die van ons allemaal) omgezet in prachtige cinema. Te koesteren.
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.