Afstuderen aan de mode-afdeling van Ensav La Cambre: ‘Gelukkig heb ik thuis mijn atelier’

Duizenden jonge Brusselaars tellen momenteel de dagen af naar het einde van een bewogen schooljaar. Dat zal voor altijd worden geassocieerd met de coronocrisis en de ‘lockdown’. Wie dit jaar afstudeert, doet dat een beetje in mineur: geen grote proclamaties, geen grootse feestjes, zelfs geen concrete plannen voor de lange zomer die wacht en vooral veel onduidelijkheid over de toekomst. We laten zes jongeren aan het woord: hoe hebben zij de laatste maanden beleefd van een schooljaar dat sowieso een scharniermoment wordt in hun leven?

Dit is Pauline Houmont (24) uit de klas van twintigtwintig.

“De annulatie van het defilé, dat de collectie toont waarmee we afstuderen als bachelor, was voor mij de grootse ontgoocheling,” blikt Pauline Haumont terug op de corona­crisis. “Naar dat toonmoment hebben we een heel jaar toegewerkt. Maar we blijven niet bij de pakken zitten. Met een fotoshoot en een campagne op sociale media proberen we alsnog visibiliteit te creëren. Vooral onze proffen zijn daar nu hard mee bezig.”

De uit Clermont-Ferrand afkomstige modestudente streek na stages en opleidingen in Lyon en Parijs drie jaar geleden neer in Brussel, waar ze zich inschreef aan de modeafdeling van La Cambre. Tijdens de lockdown, die ze hier doorbracht, viel haar vooral de solidariteit op tussen studenten, proffen en personeel, maar ook met de rest van de samenleving. “Zo was er een winkel die toestond dat één persoon voor de hele afdeling aankopen kwam doen. Dat was telkens een enorm lange lijst.”

“Mijn grote voordeel was dat ik in mijn appartement mijn naaiatelier had, zo kon ik tijdens de pandemie gewoon blijven voortwerken. In een moderichting doe je altijd veel thuis. Dat was het grote verschil met vrienden die pakweg kunstwerken restaureren. Dat zijn vaak beschermde stukken die je niet zomaar mee naar huis mag nemen. Ook wat materiaal betreft, hadden we met de klas geanticipeerd. De meeste stoffen voor mijn collectie waren al aangekocht. Los daarvan kregen we tijdens de lockdown ook meer oog voor onze stock en konden studenten bustes, lijmmachines en computers lenen van de school. Daarnaast had ik het geluk dat mijn huisgenoot me kon helpen als model.”

Toch was de thuisstudie een hele aanpassing. “Theoretische vakken werden videocalls met de hele klas, en voor de onlineles waarin we voeringen op maat leerden maken, waren we in twee groepjes verdeeld. Zo konden we makkelijker vragen stellen en in interactie treden met andere studenten. Maar het belangrijkste was dat je collectie individueel goed opgevolgd werd. We waren meer afgesneden van de andere studenten, maar het contact met de proffen verliep des te intenser. Door de dagindeling niet te veranderen werd ons ritme ook niet gebroken, want de grootste uitdaging was om een zekere routine vast te houden en naast je studies ook goed te blijven eten, slapen en bewegen. Mij is dat alvast goed gelukt.”

Financieel zag het plaatje er beroerder uit. “Al onze studentenjobs in de horeca vielen plots weg. Ik was aan de slag in restaurant Lola aan de Grote Zavel en zat van de ene op de andere dag zonder inkomsten. Gelukkig sprong ook daar de school bij. Men zorgde ervoor dat we – betaald – mondmaskers konden maken voor het personeel. Dat we daarnaast ook mondmaskers vervaardigd hebben voor de ziekenhuizen, zorgde dan weer voor een extra energieopstoot.”

Bijzonder in het geval van Haumont is dat ze door de lockdown ook het leven dat Serge Gainsbourg leidde in zijn Parijse appartement (dat binnenkort trouwens een museum wordt) beter leerde kennen. “Voor onze collectie moesten we een dandy uitkiezen om onze silhouetten op te baseren. Mijn voorkeur ging naar Gainsbourg, die ik niet zo goed kende, maar ik las dat hij zich thuis omringd had met al zijn favoriete objecten. Door lang binnen te zitten en zo een andere relatie aan te gaan met mijn eigen spullen, voelde ik me op een of andere manier meer verbonden met hem.”