Afstuderen als fotograaf aan LUCA School of Arts: 'Ik heb veel uit het raam gekeken'

Duizenden jonge Brusselaars tellen momenteel de dagen af naar het einde van een bewogen schooljaar. Dat zal voor altijd worden geassocieerd met de coronocrisis en de ‘lockdown’. Wie dit jaar afstudeert, doet dat een beetje in mineur: geen grote proclamaties, geen grootse feestjes, zelfs geen concrete plannen voor de lange zomer die wacht en vooral veel onduidelijkheid over de toekomst. We laten zes jongeren aan het woord: hoe hebben zij de laatste maanden beleefd van een schooljaar dat sowieso een scharniermoment wordt in hun leven?

Dit is Leif Houllevigue (24) uit de klas van twintigtwintig.

“De lockdown heeft me vreemd genoeg geholpen om vaart te zetten achter mijn masterproef,” zegt Leif Houllevigue, laatstejaarsstudent fotografie aan de LUCA School of Arts. “In het begin van het schooljaar wist ik wel waar ik naartoe wilde, maar kon ik het niet goed onder woorden brengen. Na de lockdown was ik door een gebrek aan vast ritme eerst nog wat van slag – ik keek series, luisterde naar muziek en heb veel uit mijn raam gekeken, naar de verlaten straten. Maar nadien lukte het me steeds beter om overdag geconcentreerd te werken.”

Houllevigue, die Noors en Caraïbisch bloed heeft, groeide op in Parijs en arriveerde vijf jaar geleden in Brussel, waar hij eerst een bachelor fotografie volgde aan ESA Le75 in Sint-Lambrechts-­Woluwe, alvorens een Engelstalige masteropleiding aan Sint-Lukas te starten. Het sluitstuk daarvan heet Solace and wistfulness, een masterproef waarin hij onderzoekt hoe zijn veelal analoge, impulsief geschoten beelden emoties triggeren. De foto's zijn allemaal genomen voor de lockdown, vaak met een compacte point-and-shoot­camera. Via Skype toont hij details van zijn Brusselse appartement en van een café in de Marollen.

“Als ik de lockdown hier had doorgebracht, zou ik het mentaal moeilijker gehad hebben,” is Houllevigue eerlijk. “Toen de school op 12 maart bekend maakte dat ze de deuren zou sluiten, ben ik meteen vertrokken. Mijn ouders waren vanuit Parijs al afgezakt naar de Alpen, waar mijn vader is opgegroeid. Dat was veiliger voor mijn moeder, die behoort tot een Covid-risicogroep. Ik ben ook eerst naar de bergen gegaan, maar keerde terug naar Parijs om me over de kat te ontfermen. Daar waren de maatregelen vanaf 17 maart, toen de Franse lockdown inging, plots veel strikter. We mochten maximaal 1 uur per dag buitenkomen, mét attest en niet verder dan een kilometer van onze woning.”

Houllevigue had het geluk dat al zijn lessen en seminaries in het eerste semester vielen. Over de skypegesprekken met zijn LUCA-tutors, die hem begeleidden bij zijn masterproef, heeft hij niets dan lof. “De onlinevergaderingen met medestudenten waren eerst wat raar, maar je raakte er snel aan gewend. Zo voelde je je ook minder alleen. Ik heb er geen gebruik van gemaakt, maar vond het wel goed dat studenten met psychologische problemen een beroep konden doen op professionele hulp.”

Praktisch moest hij zich wel zien te redden. “Maar dat wakkerde de creativiteit aan, en toen iemand me alsnog broodnodig fotopapier op de fiets kwam leveren, voelde ik vooral veel solidariteit. Door veel thuis te zitten ontstond er ook extra ruimte om te experimenteren met polaroids en met andere formats.”

Na zijn terugkeer in Brussel liep hij op school langs om de afstudeershow voor te bereiden, die uitgesteld is tot september. “Ik werd me er ineens van bewust dat mijn opleiding er bijna op zit, wat extra stress teweegbracht. Misschien doe ik nog een extra master.” Een residentie die normaal in april had moeten plaatsvinden in Niort, werd alvast een jaar uitgesteld. “Zo kon ik me nog meer op mijn einddiploma concentreren,” besluit Houllevigue, die van plan is in Brussel te blijven. “Hier heb ik mijn artistieke identiteit gevonden en herken ik, vooral in de volkscafés, de meer persoonlijke sfeer van mijn kindertijd in de Parijse wijk Barbès, waar alles veel sneller gegentrificeerd is. In een stad zonder veel hiërarchie voel ik me vrijer.”