Afstuderen als bio-ingenieur aan de VUB: ‘Nauwelijks in Parijs of ik moest al weer terug’

Duizenden jonge Brusselaars tellen momenteel de dagen af naar het einde van een bewogen schooljaar. Dat zal voor altijd worden geassocieerd met de coronocrisis en de ‘lockdown’. Wie dit jaar afstudeert, doet dat een beetje in mineur: geen grote proclamaties, geen grootse feestjes, zelfs geen concrete plannen voor de lange zomer die wacht en vooral veel onduidelijkheid over de toekomst. We laten zes jongeren aan het woord: hoe hebben zij de laatste maanden beleefd van een schooljaar dat sowieso een scharniermoment wordt in hun leven?

Dit is Robin Vander Elstraeten (23) uit de klas van twintigtwintig.

“Ik was twee weken in Parijs toen de labo’s daar half maart allemaal dichtgingen. Normaal gezien zou ik acht weken gebleven zijn, om testresultaten te krijgen die ik nodig had voor mijn scriptie.”

“Mijn scriptieonderzoek gaat over hydrogels die pijnstillers omkapselen, waardoor je die minder vaak hoeft te nemen. Het medicijn wordt zo veel gecontroleerder afgegeven, waardoor je het minder vaak hoeft in te nemen en de bijwerkingen ook verminderen. In plaats van een paar keer per dag hoeft de pijnstiller dan bijvoorbeeld maar één keer in de week toegediend te worden.”

“Om te testen of het middel echt werkt, moet je het in muizen injecteren, en dat kan hier niet. Daarom vertrok ik eind februari naar Parijs. In de eerste week dat ik daar was, ging Italië in lockdown. Ik had niet verwacht dat het daarna zo snel zou gaan. Frankrijk liep qua epidemie een beetje op ons voor, vandaar dat de labo’s er een week eerder sloten dan hier. Voor een paar weken, dacht ik. Ik was er helemaal niet op voorbereid dat ik nooit terug zou kunnen gaan.”

“Net op het moment dat ik testresultaten ging verzamelen, sloeg corona toe. Omdat er geen zicht was op wanneer de laboratoria weer open zouden gaan, is mijn thesis meer een bibliografisch werk geworden. Het was roeien met de riemen die we hadden, zeg maar. Want zelfs al zou ik hem in tweede zit indienen, dan nog kan ik geen tests uitvoeren: de universiteit heeft ons laten weten dat masterstudenten pas in september weer in de labo’s mogen. Van de faculteit moeten we ook een standaarduitleg opnemen dat de scriptie onder bijzondere omstandigheden, tijdens de Covid-19-crisis, tot stand is gekomen. Zodat elke toekomstige lezer weet waarom de resultaten niet volledig zijn.”

“Heel spijtig vind ik het allemaal. Je staat het hele jaar in het labo, en dan valt het interessantste deel, de resultaten, weg. Ik heb vorige week mijn scriptie ingediend, maar ik voelde dat ze niet af was. En dat is zonde.”

“Ik heb geen examens, enkel nog de mondelinge verdediging van mijn masterscriptie. In plaats van in een aula met een tiental proffen zal ik vanachter mijn computer thuis vragen beantwoorden. Dan ben je misschien toch net iets meer op je gemak. Ook mijn sollicitatiegesprekken de afgelopen maanden waren digitaal.”

“Als laatstejaars had ik me dit laatste semester heel anders ingebeeld. Toen ik ergens in december-januari naar mijn laatste TD ging, heb ik nooit gedacht: ‘Dit is nu mijn laatste feestje als student.’ Over de proclamatie heeft de VUB nog geen beslissing genomen, maar ik hoorde wel dat ze in Gent is afgelast. Toen mijn zus twee jaar geleden afstudeerde, vond ik dat een heel mooi moment. Ik zou het heel erg spijtig vinden mochten wij dat niet krijgen. Zelfs een afgezwakte versie, en natuurlijk met de nodige veiligheidsmaatregelen, zou leuk zijn.”

“Ik begin straks als farmaceutisch consultant. De afgelopen maanden kreeg ik via LinkedIn een paar berichten van labo’s met aanbiedingen om rond middelen tegen Covid-19 te werken. In mijn sector leidt de coronacrisis momenteel juist tot meer mogelijkheden, om het cynisch te stellen. Maar voor mijn leeftijdsgenoten elders worden het moeilijke tijden, denk ik.”