Brusselaars in de frontlinie (17): huisarts Elisabeth Wallays

Elke avond weerklinkt in de straten applaus voor het medisch personeel. Ook huisartsen spelen een belangrijke rol in deze crisis. Sommigen ontvangen nog patiënten in hun praktijk, anderen werken in een van de vijftien Brusselse triagecentra voor coronapatiënten. Vandaag: huisarts Elisabeth Wallays.

Elisabeth Wallays kwam zes jaar geleden naar Brussel, waar ze een huisartsenopleiding volgt in Jette, en daarna Tropische Geneeskunde in Antwerpen. Algauw gaat ze voor Artsen zonder Grenzen aan de slag. Tussen de missies door werkte ze als huisarts in de Jetse Huisartsenpraktijk Horizon.

Nadat het coronavirus in België uitbreekt, is er minder werk in de Jetse pratijk. Niet-dringende consultaties werden immers uitgesteld. "Ik kon me nuttiger maken op andere plaatsen," zegt Wallays. Ze bood haar diensten aan bij het Sint-Pietersziekenhuis. Net als zo'n veertig andere huisartsen werd ze al snel gevraagd in het triagecentrum te komen werken.

Dat werk doet Wallays nu vijf à zes weken, en tot nu toe ziet ze het nog niet rustiger worden. "Je ziet de ene patiënt na de andere, het is bandwerk. Bij elke patiënt ga ik de checklist af. Daarna verwijs ik door naar de covid-spoed of de gewone spoed. Soms zijn mensen echt ziek. Soms voelen ze zich goed, maar blijkt hun zuurstofgehalte toch heel laag. En ja, ook wie een gebroken been heeft moet langs het triagesysteem."

Via Artsen zonder Grenzen gaat Wallays ook aan het werk in het centrum voor daklozen met corona op Thurn en Taxis. Daar houdt ze de gezondheid in de gaten van ongeveer vijftig thuisloze mensen die in kleine kamertjes uitzieken. In sommige gevallen worden ze doorverwezen naar het ziekenhuis. Het werk geeft veel voldoening. Al is het soms ook zwaar om in beschermende schort en FFP2 masker rond te lopen. "Ik krijg er hoofdpijn van, het is heel vermoeiend. Er staat geen maximumtijd op, maar mij lukt het maximaal vier uur achter elkaar. Daarna moet ik echt even naar buiten."

Overdag werkt Wallays dus in het centrum in Thurn & Taxis, daarna gaat ze twee avonden per week door naar het Sint-Pietersziekenhuis voor een avondshift in het triagecentrum, van 18 tot 22 uur. "Ik werk inderdaad twee shifts achter elkaar. Dat is eigenlijk niet goed, dat weet ik wel. Maar ik voel me niet oververmoeid. Sommige huisartsen hebben minder werk, sommige hebben meer werk. Het is heel persoonlijk hoe je het ervaart."

Voor Wallays is het soms wel frustrerend om in deze crisis te werken: "Medisch gezien kan ik weinig doen. Er is nog geen oplossing en het is niet zeker wanneer er een vaccin komt. Op dit moment kunnen we enkel de ernstig zieken scheiden van de minder zieken en hopen dat mensen op termijn immuniteit ontwikkelen." Hoe de crisis zich verder zal ontwikkelen, is in haar ogen vooral een logistiek vraagstuk. "We kunnen niet eeuwig de niet-dringende zorg blijven uitstellen. Maar om de zorg weer op te starten is veel materiaal nodig."