Brusselaars in de frontlinie (4): Tine Vancompernolle, animatrice in een woonzorgcentrum

Elke avond weerklinkt in de straten applaus voor het medisch personeel. Terecht. Maar naast ziekenhuispersoneel staan nog tal van minder belichte beroepen vandaag in de frontlijn. Of het nu kassiersters, welzijns­werkers, apothekers of agenten zijn, allemaal zorgen ze ervoor dat de stad ook in tijden van pandemie niet stilvalt. Vandaag: Tine Vancompernolle van woonzorgcentrum Warlandis.

In Warlandis (Jette) wonen 93 mensen, en in de 19 aanpalende dienstenwoningen of serviceflats nog een heleboel alleenstaanden en bejaarde koppels. Als daar plotseling de buitendeur vergrendeld wordt, komt het isolement van de laatste levensjaren des te zwaarder aan.

Animatrice Tine Vancompernolle en haar twee collega’s deden meteen hun schip van koers wijzigen: “Hoe konden we de bewoners compensaties aanbieden voor de familiebezoeken die wegvielen?

En hoe de groepsactiviteiten intern vervangen? Ons team werd organisatorisch plots heel inventief: het geluksgevoel van de bewoners garanderen, primeert nu eenmaal.”

“Deze situatie maakt het allemaal zeer emotioneel, zowel voor onze bewoners als voor hun familie. Twee wandelingetjes per dag in onze binnentuin en een rustpauze in de lentezon: zulke dingen doen nu extra deugd.

Er zijn ook oefentoestellen, een draaimolen, een vaste fiets: die worden allemaal veel meer gebruikt. De situatie vraagt allemaal om meer individuele aanpak, en zowel families als bewoners zijn ons daar dankbaar voor. En via het doorgeefluik geraken de flessen wijn of pralines wel binnen.” (Lacht)

Ook pakt het animatieteam de gymnastieksessies nu anders aan. De refters bieden plaats om iedereen ver genoeg van elkaar te plaatsen.

Tine: “Juist voor het eten doet iedereen op zijn stoel enkele oefeningen. Het is eens wat anders, maar zo houden we iedereen in beweging.” De cafetaria waar op namiddagen weleens een ijsje gegeten of iets fris werd gedronken, is wel dicht. “We bedachten nu een karretjesronde met snoep en drank, waarmee we langs de kamers rijden.”

Een uitgelezen manier om contact te houden met de buitenwereld, vond de animatieploeg al snel na die zwarte vrijdag, 13 maart. “Het is belangrijk dat de familie buiten weet dat we er zijn voor hun bejaarde. Elke dag moet vreugde brengen. Meteen zijn we beginnen te plannen om digitaal contacten te leggen met de buitenwereld. We vragen de families om op een vast uur beschikbaar te zijn voor gesprekken via het internet. Via Microsoft Teams houden we zo beurtrollen voor een videocontact van 15 tot 20 minuten. Met de laptops gaan we elke kamer af en zo krijgt elke bewoner nu zijn gesprek met kinderen of kennissen.”

“Vorige week hadden we zelfs een familie die muziek speelde voor de grootouders. Iedereen werd er emotioneel van. Zo kan de fysieke afstand toch overbrugd worden.”