Enfant terrible: Thomas Lerooy, beeldend kunstenaar

Thomas Lerooy (37) is beeldhouwer en tekenaar. Hij exposeerde al in het Kasteel van Gaasbeek, Museum Dhondt Dhaenens in Deurle en Petit Palais in Parijs. In ‘Behind the curtain’, zijn nieuwe tentoonstelling in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten (23/4 tot 18/8/2019), toont hij voor het eerst ook schilderijen. Hij is geboren in Roeselare, en woont en werkt in Elsene.

Een gordijn nodigt je uit om te kijken wat erachter schuilgaat. Het staat voor intimiteit en creëert voyeurisme. Maar niets is wat het lijkt. Ik gebruik symbolen zoals vogels, peren en kaarsen en plaats ze in een nieuwe, verwrongen relatie. Ik vertel een gelaagd verhaal vol contrasten en ondermijn het tegelijk. Misschien zegt een omgeplooid hoekje nog het meest? Er zit in elk geval relativerende humor en een surrealistische inslag in mijn werk. Magritte was ook al dol op gordijnen.

Ik ben begonnen met de dood, maar ik wil eindigen met het leven. Al ben ik bekend om mijn bronzen sculpturen van engeltjes met doodshoofden, ik blijf niet op dezelfde nagel kloppen. Herhaling kan prachtig zijn, maar het is ook een sluipend gevaar. Ik ben geen bakker die altijd dezelfde broodjes moet bakken. Ik wil iets exclusiefs maken en denk lang na over opbouw en techniek. Ik creëer telkens weer problemen die ik zelf oplos. Zo schrijf ik aan een boek, hoofdstuk na hoofdstuk. Ik heb het geluk dat ik intussen bestaansrecht verworven heb als kunstenaar en met mijn galerist Rodolphe Janssen een vast klankbord heb. Natuurlijk droom ik ervan om in de grootste cultuurtempels van de wereld te hangen.

Ik ben de bewaker van mijn werk. Ik blijf daarom het liefst dicht bij mijn atelier. De voetgangerszone in het centrum? Ik herinner me niet dat ik er al geweest ben. Het is alsof ik thuis een baby heb die eten nodig heeft. Ik leef op mijn eigen ritme en ik geef alles voor mijn werk. Dat is niet compatibel met een gezins­leven. Ik heb best veel bevriende kunstenaars en een druk sociaal leven, maar ik ben tegelijk een eenzaat, die weigert te passen in een beweging.

Brussel is een nieuwe thuishaven voor kunstenaars. De vastgoedprijzen zijn hier nog betaalbaar in vergelijking met Parijs en Londen. De stad is ook goed bereikbaar voor internationale bezoekers en heeft een zekere grandeur door haar geschiedenis en architectuur. Kunstenaars vinden hier elkaar om ideeën uit te wisselen of samen te werken. De stad en het land zouden trotser moeten zijn op die artistieke scene en dat uitspelen als een paradepaardje.

Een ander voordeel van de stad: je kunt je volledig onderdompelen in het rijke culturele aanbod, maar je kunt je ook in de anonimiteit verschuilen. In Brussel gebeurt sowieso veel achter de schermen. Je moet zelf op ontdekking gaan om verborgen schatten te vinden. Ik ga graag lekker eten in een restaurant of brasserie of wandel rond. De bovenstad voelt voor mij aan als vakantie, omdat Frans er de voertaal is. Een nadeel? Het lijkt alsof in Brussel niets werkt, alsof niets behoorlijk geregeld is, alsof beslissingen uitblijven. Het verkeer staat stil, de luchtkwaliteit is een ramp. Maar misschien is het net die dualiteit in Brussel die me inspireert.”