Brusselse Duivels: Romelu en Jordan Lukaku

Bij de Rode Duivels die op 13 juni aan het EK voetbal beginnen zitten ook hele of halve Brusselaars. Zij zijn geboren en getogen en gevormd in Brussel of brachten er een belangrijk deel van hun jeugd door. Vandaag: Romelu en Jordan Lukaku, voetballende broers die bij Anderlecht de kneepjes van het vak leerden.

Het verhaal van de familie-Lukaku in België begint al begin jaren negentig: Roger Lukaku was een Congolees voetballer die in België bij Boom FC kwam voetballen. Daarna speelde hij onder meer voor Seraing en Germinal Ekeren. Ook de carrière van zonen Romelu en Jordan begint in de Rupelstreek: bij lokale clubs Rupel Boom en KFC Wintam (deelgemeente van Bornem) proeven zij voor het eerst van het voetbal. Een transfer naar eersteklasser Lierse volgt al snel, want beide broers blijken te bulken van het talent.

In 2006 neemt de carrière van de twee broers een belangrijke wending: ze zetten hun opleiding verder bij RSC Anderlecht, de grootste club van het land. Jordan is dan amper 12 jaar oud, zijn broer is een jaartje ouder. De combinatie tussen school en voetbal is voor jonge voetballers op dat moment geen sinecure, maar net rond die tijd begint Anderlecht met zijn “Purple Talents”-programma: een samenwerking die de club met scholen uit de omgeving opzet om die combinatie te vergemakkelijken.

Romelu en Jordan komen beiden terecht in het Sint-Niklaasinstituut. “Zij maakten deel uit van de eerste lichting van Purple Talents”, herinnert Gert Walraevens van het SNI zich nog. “Eigenlijk is het systeem vandaag de dag nog altijd hetzelfde als toen, bijna tien jaar geleden: overdag missen ze één uur les voor een extra training, rond de middagpauze hier op een veld op school dat daar speciaal voor voorzien is. ’s Avonds halen ze dat lesuur in.”

School, trainen, school, trainen, studeren
De overstap naar het grote Brussel, moet niet gemakkelijk geweest zijn voor de jongens. “Wij kwamen hen thuis ophalen met een minibusje en zetten hen ’s avonds terug voor de deur af. Ik denk niet dat ze toen veel gezien hebben van de stad", vertelt Walraevens. “Ze moesten heel vroeg opstaan, naar school gaan, trainen, terug naar school, terug trainen, naar huis gaan en dan nog eens studeren.”

Dat is meteen ook waar de eerste schifting gemaakt wordt in de overgang van jeugdvoetbal naar professionalisme: “Sommige spelers kunnen dat niet aan en kiezen een andere weg. Het is enorm hectisch voor die gasten: tijd voor hobby’s heb je niet, je vrienden van thuis zie je nauwelijks. Ze krijgen hier de kans om hun droom waar te maken, maar het vraagt enorm veel concentratie en inzet van hun kant.”

Ook voor de broers-Lukaku blijkt die afweging niet gemakkelijk: “Zeker Jordan kon daar niet altijd zo goed mee om. Hij was makkelijker afgeleid en zijn schoolcarrière verliep wat moeilijker. Zijn motivatie voor school was niet zo groot als voor voetbal. Romelu was dan weer een hele rustige jongen: hij wist wat hij wou en was ontzettend geconcentreerd.”

Uiteindelijk zullen noch Romelu, noch Jordan hun middelbaar afmaken in het SNI. Ongeveer halverwege hun secundaire loopbaan stappen ze over naar het Sint-Guido Instituut. “Wij hadden alleen ASO-opleidingen, en het was voor henzelf beter om een andere richting te kiezen”, zegt Walraevens. Beide broers vervolledigen in Sint-Guido hun opleiding: dat is te zien in de één-documentaire “De school van Lukaku”.

Lees verder onder de foto

Romelu Lukaku in het televisieprogramma 'De School van Lukaku'

De rest is geschiedenis: Romelu ontbolstert op piepjonge leeftijd bij het eerste elftal van Anderlecht, versiert een transfer naar Chelsea en speelde afgelopen seizoen de pannen van het dak bij Everton in de Premier League. Jordan slaagt aanvankelijk niet op het hoogste niveau, maar speelde wel een sterk seizoen bij KV Oostende en vertrekt deze zomer wellicht naar het buitenland. Beide broers zijn aanwezig op het EK en maken kans op speelminuten.

Bewondering
Gert Walraevens is niet echt verbaasd over de evolutie van zijn voormalige leerlingen: “Zeker van Romelu wisten we dat hij het erg ver kon schoppen. Maar de prestatie van Jordan is eigenlijk minstens even knap: toen hij 16 was had niemand gedacht dat hij dit zou kunnen. Hij heeft evenveel talent als zijn broer, maar hij heeft iets meer tijd nodig gehad om te beseffen dat je er met alleen talent niet komt. Ik heb enorm veel bewondering voor de weg die ze beiden hebben afgelegd”, zegt de huidige directeur van het SNI.

Uiteraard is het SNI trots dat twee ex-leerlingen op het wedstrijdblad van een EK-wedstrijd zullen staan. “Ik ben vooral trots dat we hun de mogelijkheid hebben kunnen bieden om hun voetbaldroom waar te maken, zonder hun schoolloopbaan in de vuilnisbak te moeten gooien. Velen zijn niet zover geraakt als de Lukaku’s omdat ze een andere richting opgaan, en zich meer inzetten voor school en bijvoorbeeld naar de universiteit willen. Wij hebben de Lukaku’s de kans gegeven om op hun 12^de niet te moeten kiezen tussen voetbal of school.”

Uiteraard leeft het verhaal van de Lukaku’s ook bij de huidige generatie leerlingen van het SNI, al wil Walraevens hen geen rolmodellen noemen: “Daarvoor is het net iets te lang geleden. Iemand als Dennis Praet is eerder een rolmodel, omdat vele van onze leerlingen hem nog op school hebben kunnen zien. Hij heeft ook de volle zes jaar op onze school doorgebracht.”

Maar de leerlingen kunnen wel heel wat opsteken van het verhaal van Romelu en Jordan: “Zij zijn het levende bewijs dat doorzettingsvermogen en concentratie cruciaal is. Ze mogen de grond onder hun voeten niet verliezen en rustig kunnen blijven. Zeker nu, want sinds de periode van Romelu en Jordan is het jeugdvoetbal in België nog fel geëvolueerd: die gasten spelen nu ook EK’s met de Belgische jongerenteams of internationale tornooien met Anderlecht. Dan is het extra belangrijk om niet te gaan zweven”, besluit Walraevens.