La Morrigasme: 'Ik ben al alles genoemd, van godin tot dikke koe'

Van de 'mooiste vrouw' tot 'weinig vlees aan de botten': La Morrigasme moest als erotische performer in Brussel al allerlei oordelen van cliënten ondergaan. In een nieuwe column voor BRUZZ reflecteert ze wat zoiets doet met een mens.

“Je bent niet mooi genoeg om een drankje van mij te krijgen.” “Je bent de mooiste vrouw die ik ooit heb gezien.” “Je hebt te weinig vlees aan je botten.” “Je bent perfect. Je bent de perfectie zelve.” “Dikke koe.” “Ik werd op slag verliefd op je.”

Na meerdere jaren als stripper kan ik zeggen dat ik ALLES heb gehoord. Want wanneer je een beroep uitoefent dat zo sterk met het lichaam verbonden is, stel je je uiteraard bloot aan heel directe commentaren over je uiterlijk.

Ik krijg te maken met allerlei projecties over mijn werk. Een daarvan, vooral afkomstig van heteroseksuele vrouwen, is dat ik enorm veel zelfvertrouwen moet hebben en mezelf onweerstaanbaar mooi moet vinden om me voor een publiek uit te kleden.
Natuurlijk is schoonheid subjectief. En wat ik hier bespreek, is hoe ik ben opgegroeid in een omgeving met strikte normen, geen persoonlijke evaluatie. Ik ben opgevoed door een moeder die er altijd op hamerde dat ik niet aantrekkelijk was. Als tiener trok ik nooit iemands aandacht en flirtte niemand met me. Later, als jongvolwassene, hoorde ik van verschillende casting directors dat ik een “doorsneeprofiel” had. Niet mooi. Niet lelijk. En daarmee had ik vrede genomen.

Aan het begin van mijn carrière vertelden meerdere stripteaseuses me dat ik “niet het juiste uiterlijk voor het werk had”. Ik geloofde hen zonder aarzelen, wat mijn start in dit wereldje vertraagde.

Wat dit beroep me heeft opgeleverd? Geen zelfvertrouwen waardoor ik plots dacht dat ik in een seksbom was veranderd, maar een ijzersterke weerbaarheid tegen commentaar. Want hoe zou ik enig geloof kunnen hechten aan een knorrepot die zegt dat ik lelijk ben, als ik weet dat vijf minuten later iemand anders me zal vergelijken met een godin? En omgekeerd: zo'n compliment zal me niet naar het hoofd stijgen als ik een moment later door het tegendeel weer met beide benen op de grond word gezet.

In clubs heb ik alle soorten lichamen gezien: lange, magere, gespierde, zwaar getatoeëerde, seksbommen met het lichaam van een bimbo, koele schoonheden van het type topmodel, zwaarlijvige vrouwen ... En juist dat laatste punt wil ik benadrukken. De dikste vrouwen die ik ooit in lingerie heb gezien, zag ik in stripclubs (en geloof me, als danslerares heb ik al behoorlijk wat lichamen gezien). En nee, ze verdienen niet minder geld dan de anderen, integendeel.

Hoewel we weten dat de media, reclames, de dieetcultuur en noem maar op ons van jongs af aan hebben volgestopt met schoonheidsidealen, heb ik in stripclubs concreet ervaren hoezeer dat allemaal bullshit is. In het diepst van de nacht, verloren in de roes van drugs en alcohol, meegevoerd door de adrenaline van het moment, bevrijden mannen zich van de maatschappelijke normen en keren ze terug naar hun meest rauwe verlangens. De waarheid is dat hun verlangens zeer divers zijn en dat, ja, elk lichaamstype zijn eigen groep aanbidders heeft. Natuurlijk kan je zeggen, als je de sociale normen erbij haalt, dat mannen bepaalde vrouwen wel begeren maar niet openlijk met hen gezien willen worden. Maar wat gaat mij dat aan? Een man die zoveel waarde hecht aan de mening van anderen, zou mij toch niet interesseren voor een liefdesrelatie.

Conclusie: nee, als erotisch performer werken heeft me niet geleerd mezelf mooi te vinden. Het heeft me vooral geleerd om me er niets van aan te trekken. En in een samenleving die ons steeds voorhoudt hoe belangrijk het perfecte uiterlijk is, denk ik dat het heilzaam is om te leren loslaten.